Χαίρετε!
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία, που βίωσα πριν μερικούς μήνες, για τη θαυματουργική παρέμβαση του π. Πορφυρίου στη θεραπεία της μητέρας μου.
Στο επισυναπτόμενο αρχείο περιγράφω τι συνέβη. Το κείμενο αυτό, αν θέλετε, μπορείτε να το δημοσιεύσετε.
Με εκτίμηση Γιώτα Κ.
(Ημερομηνία αποστολής: 11-08-2011)
Θαύμα Γέροντος Πορφυρίου
Είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις το θαύμα στη ζωή σου. Και ίσως ακόμη δυσκολότερο, να μεταφέρεις τη συγκίνηση και τη χαρά σου… να καταγράψεις με λόγια, ένα γεγονός ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου.
Θα προσπαθήσω στις πολύ «στεγνές» λέξεις που ακολουθούν, να χωρέσω αυτά που βίωσα.
Απαραίτητη όμως είναι μια μικρή εισαγωγή:
Πρώτα απ’ όλα, αναγνωρίζω την ανθρώπινη προσπάθεια και σέβομαι την ιατρική επιστήμη. Είμαι άνθρωπος χωρίς στέρεη πίστη και χωρίς ενεργή θρησκευτική ζωή. Μέσα μου υπάρχουν αντιδράσεις σε όλες τις μορφές της εξουσίας, κυρίως δε στη θρησκευτική. Δυσκολεύομαι να δεχτώ κανόνες. Όποτε όμως έχω διαβάσει για το βίο και τη διδασκαλία του γέροντα Πορφυρίου, νιώθω την καρδιά μου να γλυκαίνει, να ηρεμεί. Θα ήθελα πολύ να τον είχα γνωρίσει. Εδώ και χρόνια έχω πάντα μαζί μου ένα εικονάκι, μια φωτογραφία του γλυκού μου αυτού γέροντα και δεν την αποχωρίζομαι ποτέ. Και στις δύσκολες στιγμές, όποτε η εγωπάθειά μου το επιτρέπει, του μιλώ, προσεύχομαι. Η γλυκύτητά του γίνεται η γέφυρα για να γνωρίσω την αγάπη του Χριστού.
Τα γεγονότα
Είναι λίγες μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 2010. Η μητέρα μου, Αθηνά Κ., καρδιοπαθής εδώ και 3 πλέον χρόνια, με βηματοδότη και 2 στεντ, εισήχθη για άλλη μια φορά στην καρδιολογική κλινική γνωστού νοσοκομείου της Αθήνας, έχοντας έντονη ταχυκαρδία και υψηλή πίεση. Στη συγκεκριμένη κλινική είχε πολλές φορές νοσηλευθεί κατά το παρελθόν. Οι γιατροί αντιμετώπισαν την κατάσταση φαρμακευτικά, προκειμένου να ρυθμίσουν την καρδιακή της λειτουργία. Μετά από λίγες ημέρες νοσηλείας, παρουσίαζε σαφώς έντονη βελτίωση. Ήταν 2/1/11 και πήγαινα να την επισκεφτώ. Μπαίνοντας στο διάδρομο της καρδιολογικής πτέρυγας, βλέπω τους γιατρούς να τρέχουν στο δωμάτιο που νοσηλευόταν. Η μητέρα μου μόλις είχε πάθει κοιλιακή μαρμαρυγή. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε βλέποντας τους γιατρούς να τρέχουν και να προσπαθούν ξανά και ξανά να επαναφέρουν τον ρυθμό της καρδιάς της. Το κατάφεραν μετά από αρκετές προσπάθειες ηλεκτρικής διέγερσης (απινίδωσης) και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην εντατική κλινική του νοσοκομείου, όπου και διασωληνώθηκε. Η γιατρός με ενημέρωσε ότι είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και ότι παίζονται όλα τα ενδεχόμενα: μπορεί να συμβεί το μοιραίο ή να παραμείνει σε κωματώδη κατάσταση. Αν ποτέ συνερχόταν, δεν ξέραμε σε τι κατάσταση θα ήταν. Ήταν πολύ πιθανό να έχει υποστεί βλάβη ο εγκέφαλος και να μην είναι σε θέση να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Ελάχιστες οι πιθανότητες για αίσια έκβαση. Το σημαντικό για τη στιγμή εκείνη ήταν να σταθεροποιηθεί η κατάστασή της και να μην υπάρξει περαιτέρω επιδείνωση. Το χειρότερο που θα μπορούσε να της συμβεί, θα ήταν να πέσει σε ηλεκτρική θύελλα (μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση κατά την οποία η καρδιά πλήττεται από έντονη και χαοτική ηλεκτρική δραστηριότητα). Έπρεπε να ενημερώσουμε τους συγγενείς και γενικά να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο.
Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις τον άνθρωπό σου σε αυτή την κατάσταση. Διασωληνωμένο, να μην επικοινωνεί, να μην νιώθεις ζεστασιά στο σώμα του και τις ιατρικές προβλέψεις να είναι δυσοίωνες. Μόνη μου ελπίδα ο Θεός… Ζήτησα άδεια από το προσωπικό της εντατικής να μου επιτρέψουν να βάλω το εικονάκι του πατρός Πορφυρίου στο προσκέφαλο της μητέρας μου. Η αντίδρασή τους ήταν… « Και δεν το βάζεις… ό,τι και να βάλεις τώρα…». Με τη σκέψη πως θα είναι δίπλα της, γαλήνευε κάπως η ψυχή μου. Δίπλα στο κρύο σώμα της μητέρας μου ήταν τώρα η ζεστή ματιά του γέροντα Πορφυρίου.