Το 1963 ο μακαριστός π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος ευρίσκετο με άλλους σ’ ένα εστιατόριον του Αιτωλικού, που είναι κοντά στο Μεσολόγγι. Μεταξύ αυτών ήσαν και τρεις, που μόλις είχαν επιστρέψει από την Κεφαλλονιά, από τον Άγιο Γεράσιμο. Είχαν πάει στην γιορτή του. Ο ένας ήτο δικηγόρος, ο άλλος τελωνειακός και ο τρίτος καθηγητής.
Τους ρωτήσαμε πως πέρασαν και μας είπαν:
– Αφήστε τα. Μας κάμανε ρεζίλι οι δαιμονισμένοι. Ήταν αρκετοί από δαύτους στην αυλή κατά σειράν και μόλις μας είδαν, άρχισαν να μας βγάζουν τ’ άπλυτα. Τα φώναζαν στον κόσμο ο,τι είχαμε κάμει. Μόνο δεν έλεγαν τίποτε του καθηγητού. Τους ρωτήσαμε τότε τους δαιμονιζομένους:
– Γιατί τα δικά μας τα λέτε και δεν λέτε και του καθηγητού, όσα έχει κάμει;
– Αχ! Μας είπαν. Αυτός πρόλαβε και τα έσβησε.
– Τι συμβαίνει, τον ερωτήσαμε και μας είπε ότι έχει εξομολογηθή τα αμαρτήματά του!
Πράγματι! Τι δύναμη έχει το Μυστήριο της εξομολογήσεως! Τα σβήνει τελείως!
Τα σχόλια είναι κλειστά.