Αγαπητοί αδελφοί, Διπλή χαρά σήμερα αναβλύζει, επουράνια και αιώνια αφ’ ενός, επίγεια δε αφ’ ετέρου, μέσα στον μυστικό Παράδεισο της Εκκλησίας μας, για τον Ευαγγελισμό της Παναχράντου Θεοτόκου Μαρίας και Μητρός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, αλλά και για την επέτειο της ενάρξεως της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 εναντίον των Τούρκων. Η ορθόδοξη και εθνική συνείδηση συνέδεσε εξ αρχής χρονικώς αλλά και συμβολικώς τον απελευθερωτικό μας αγώνα εναντίον της τουρκικής ισλαμικής κατοχής τεσσάρων αιώνων με τον εορτασμό του υψίστου γεγονότος της ενσαρκώσεως του Παντοκράτορος Θεού Λόγου, του Θεανθρώπου Ιησού, κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού της Παναγίας μας· διότι εξ αρχής το ανιστάμενο Γένος των Ελλήνων Ρωμηών έθεσε την εθνικοθρησκευτική του Επανάσταση υπό τη σκέπη του Χριστού και της Θεοτόκου, διά των ευλογιών της Εκκλησίας.
Το γεγονός του Ευαγγελισμού της Παρθένου Μαρίας, αποτελεί το μόνον «καινόν υπό τον ήλιον» γεγονός της ανθρωπίνης ιστορίας, που τελεσιουργήθηκε τη στιγμή της χαρμοσύνου αναγγελίας από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ προς την Παρθένον, ότι ο Σωτήρ θα γεννηθεί ως άνθρωπος, αλλά και της αδιακρίτου πίστεως και υπακοής της Παναγίας μας στην είδηση αυτή, υπακοής που ενεργοποίησε την αρχαγγελική επαγγελία. Ο Θεός Υιός και Λόγος του Θεού και Πατρός δημιουργεί την ανθρώπινη ψυχοσωματική Του φύση εξ Αγίου Πνεύματος και συλλαμβάνεται υπερφυώς εν τη κοιλία της Θεοτόκου ως η Υπόσταση, το Πρόσωπον της ανθρωπίνης Του φύσεως· η Παναγία επομένως καθίσταται η είσοδός μας στα αιώνια αγαθά της Αγίας Τριάδος, διότι είναι «η Θεόν Λόγον τοις ανθρώποις τη παραδόξω αυτής κυήσει ενώσασα και την απωσθείσαν φύσιν του Γένους ημών τοις ουρανίοις συνάψασα», το δε κεφαλαιώδες γεγονός αυτό, της συγκαταβάσεως του Υψίστου προς τους ανθρώπους, υμνολογείται με δογματική ακρίβεια ως «της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον». Προ 2016 περίπου ετών ο Θεός Λόγος και Υιός του Πατρός ένωσε οριστικώς και ασυγχύτως την ανθρώπινη φύση με τη θεία φύση στο Πρόσωπό Του και την θέωσε «εξ άκρας συλλήψεως», διότι ταυτοχρόνως, όχι βαθμιαίως, έγινε από τον Θεό Λόγο η δημιουργία, η πρόσληψη και η θέωση της ανθρωπίνης φύσεως, «ήδη και αυτής υπ’ αυτού θεωθείσης άμα τη εις το είναι ταύτης παραγωγή, ως ομού γενέσθαι τα τρία, την πρόσληψιν, την ύπαρξιν, την θέωσιν αυτής υπό του Λόγου»· η Παναγία μας ονομάστηκε Θεοτόκος όχι μόνον ως η γεννήτρια του Θεού Λόγου κατά την ανθρώπινή Του φύση, αλλά και επειδή συνέβαλε στη θέωση της ανθρωπίνης φύσεως, «ου μόνον διά την φύσιν του Λόγου, αλλά και διά την θέωσιν του ανθρωπίνου, ων άμα και η σύλληψις και η ύπαρξις τεθαυματούργηται». Προ ολίγων εβδομάδων, την Κυριακή της Απόκρεω, η Μία Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία μας εκάλεσε να αναλογισθούμε την απώλεια της Πατρίδος μας, του Παραδείσου, και να τον ποθήσουμε, «δι΄ Αδάμ πεφυτευμένον και διά την Εύαν κεκλεισμένον»· αλλά η Νέα Εύα, η Θεοτόκος Μαρία, μας χαρίζει σήμερα το πρώτον Πάσχα, την έναρξη της σωτηρίας μας και επιστροφής μας στον άφθαρτο πλέον Παράδεισο!
Η αγιοπνευματική δύναμη που χαρίζει η ζωή του Σώματος του Χριστού, η ζωή της Εκκλησίας, ως πρόγευση του Παραδείσου, βοήθησε το δούλον Γένος να αντέξει τα ποικίλα κακά της σκληρής ξένης θεοκρατίας και να λάμψει και πάλι· οι άγιοι Νεομάρτυρες υπήρξαν η απτή απόδειξη ότι ο Σταυρός είναι ισχυρότερος του ξίφους της ημισελήνου, και ότι οι Χριστιανοί διά της Πίστεως ανεμποδίστως «καταγωνίζονται βασιλείας και εργάζονται δικαιοσύνην» · επειδή προσέκρουσε στα άσειστα ιστορικά τεκμήρια, η παρωπιδική και στρατευμένη στον ιστορικό υλισμό ιστοριογραφία δεν μπόρεσε να στρεβλώσει το νόημα της Επαναστάσεως του 1821 και να την παρουσιάσει ως αποτίναξη του ζυγού των λίγων φιλότουρκων δήθεν πλουσίων Ρωμηών και των Κληρικών επί τους πολλούς πτωχούς. Είναι σαφής η διαπίστωση του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, του επιφανέστατου Αρχιστρατήγου της Επαναστάσεως του 1821, στις «Διηγήσεις συμβάντων» του, πως «η επανάσταση η εδική μας δεν ομοιάζει με καμμίαν απ’ όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης οι επαναστάσεις είναι εναντίον των διοικήσεών των, είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήταν ο πλέον δίκαιος, ήταν έθνος με άλλο έθνος». Στον ιστορικό λόγο του προς τους σπουδαστές στην Πνύκα (Οκτώβριος του 1838) επιβεβαίωσε την ενότητα των Ελλήνων κατά την αποτίναξη του ξένου ζυγού: «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα … αλλ’ ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπό, και εκάμαμε την Επανάσταση».
Η αμφιπρόσωπη παρακαταθήκη την οποία μας υπενθυμίζει ο σημερινός εκκλησιαστικός και εθνικός εορτασμός θέτει ενώπιόν μας ιεραρχημένες δύο βαρυσήμαντες προκλήσεις: την κλήση μας να γίνουμε πολίτες της επουρανίου Βασιλείας ως «κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού», αλλά και το καθήκον μας να προασπισθούμε επί γης όλον εκείνο τον θεικό πλούτο, του οποίου ο Ελληνισμός, η Ρωμηοσύνη, υπήρξε θησαυροφύλαξ και φάρος τα τελευταία δύο χιλιάδες έτη, από της εποχής της ευλογημένης υποταγής στο Ευαγγέλιο του «μέχρι θανάτου αγαπήσαντος ημάς» Θεανθρώπου Χριστού.
ο Καθηγούμενος του Ι. Ησυχ. Παντοκράτορος
,
Τα σχόλια είναι κλειστά.