Ο Ψαλμός της μετανοίας,ο 50ος Ψαλμός του Δαυίδ

Ο 50ός Ψαλμός είναι ο πλέον συνήθης ψαλμός που χρησιμοποιείται στην Εκκλησία μας και ιδιαιτέρως κατά τις ημέρες της Μ. Σαρακοστής Ο Ψαλμός αυτός αποδίδεται στον σπουδαίο Βασιλέα του Ισραήλ Δαυίδ. τον οποίο επέλεξε ο Θεός ,όταν ήταν ένας απλός βοσκός .Ο προφήτης Σαμουήλ ήταν ο επιλεγμένος από το Θεό μεσολαβητής για το κάλεσμα αυτό του Δαυίδ.

Ο Δαυίδ είχε το τάλαντο στην ποίηση και στο όργανο που ονομαζόταν ψαλτήριο(από αυτό καθιερώθηκε και ο όρος Ψαλτήρι ,ψαλτήριο στην Εκκλησιαστική μουσική παράδοση). Ο 50ος Ψαλμός γράφτηκε από τον Δαυίδ έπειτα από μεγάλο αμάρτημα το οποίο διέπραξε .

 

 

 

Ο ίδιος συναισθάνεται και συνειδητοπεί την βαρύτητα του αμαρτήματος του,και την πτώση του. Με τόνους χαμηλούς συγκλονισμένος, επανέρχεται στο θέμα της αμαρτίας του ικετεύει και παρακαλεί το Θεό με επίγνωση της πράξης του να τον συγχωρήσει και να τον ελεήσει!Ο Θεός ως Ελεήμων θα τον ακούσει και θα αποδεχθεί την μετάνοια του Δαυίδ με την επάνοδο του στην Γη της Επαγγελίας ,καθώς επιθυμεί για τον Δαυίδ (και για καθέ άνθρωπο ) στην πριν της πτώσης του στην στην ανομία κατάσταση..

 

 

 

 

Η πεμπτουσία της μετανοίας του ανθρώπου και η Χάρις του Θεού είναι η ουσία .Ο 50ος Ψαλμός του Δαυίδ αυτό το βήμα μας δείχνει ,να προσεγγίσουμε με την μετάνοια μας το Θεό και να απαλειφθεί η συνειδητοποιημένη αμαρτωλότητα μας. Ο Δαυίδ μέσω αυτού του Ψαλμού του έμεινε στην Εκκλησιαστική παράδοση για την δύναμη της μετανοίας του.

 

 

 

 

 

Ο 50οςΨαλμός που ξεκινά με το<<Ελέησον με ο Θεός,…>> ας είναι η αφορμή για όλους μας,η αληθινή μετάνοια μας και η εξομολόγησης στον Θεό των αμαρτημάτων μας,με πνεύμα ταπείνωσης ,αναθεωρώντας τον μέχρι τώρα βίο μας και ξεκινώντας μία νέα αρχή.

Γιώτα Παμπάλου,Greekpress.gr

Ψαλμός 50 Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου. ἐπὶ πλεῖον πλῦνον μὲ ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισον μέ. ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστὶ διαπαντός. σοὶ μόνω ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῆς ἐν τοὶς λόγοις σου, καὶ νικήσης ἐν τῷ κρίνεσθε σέ.

 

 

 

ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίες ἐκίσσησε μὲ ἡ μήτηρ μου. ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια της σοφίας σου ἐδήλωσας μοί. ραντιεῖς μὲ ὑσσώπω, καὶ καθαρισθήσομαι. πλυνεῖς μέ, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι.

 

 

 

 

ἀκουτιεῖς μοὶ ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τᾶς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοὶς ἐγκάτοις μου. μὴ ἀπορρίψης μὲ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμα σου τὸ ἅγιον μὴ ἀντανέλης ἀπ’ ἐμοῦ. ἀπόδος μοὶ τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἠγεμονικῶ στήριξον μέ.

 

 

 

 

διδάξω ἀνόμους τᾶς ὁδούς σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. ρύσαι μὲ ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου. ἀγαλλιάσεται ἡ γλώσσα μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου.

 

 

 

 

ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τὴ εὐδοκία σου τὴν Σιῶν, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα. τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.