Πρέπει να προσέχουμε την διάκριση της ταπεινολογιάς από την ταπείνωση.Συγκεκριμένα:
-Μπορεί κάποιος να μιλάει για τις αμαρτίες του και να είναι υπερήφανος, κι άλλος να μιλάει για τις αρετές του και να είναι ταπεινός. Να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην ταπεινολογούμε.
Η ταπεινολογία είναι παγίδα του διαβόλου, που φέρνει την απελπισία και την αδράνεια, ενώ η αληθινή ταπείνωση φέρνει την ελπίδα και την εργασία των εντολών του Χριστού,μας λέει ο Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
-Ενώ, στην παρουσία του ταπεινού όλοι αντικρύζουν τον χαρακτήρα του Σωτήρα όλων Χριστού, της Καινής Κτίσεως, του νέου Αδάμ. Αυτού, ο οποίος νήστευε στην έρημο και ζούσε με τα θηρία και τον υπηρετούσαν άγγελοι· Αυτού, ο οποίος βάδιζε πάνω στη θάλασσα και διέτασε τους ανέμους και τη θύελλα·
Αυτού, ο οποίος έδιωχνε τους πονηρούς δαίμονες, που θεράπευσε την πανανθρώπινη ασθένεια, που νίκησε τον θάνατο· Αυτού που χάρισε τη ζωή, που είναι και έγινε η Ανάσταση όλων και ο οποίος μακάρισε τους ταπεινούς λέγοντας «Μακάριοι όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο Θεό, γιατί δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών»(Ματθ.5, 3).
-Δεν γίνεται κανείς χριστιανός με την τεμπελιά, χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά.
Τα σχόλια είναι κλειστά.