Σε ένα νοσοκομείο, δύο ετοιμοθάνατοι σε διπλανά κρεβάτια συζητούν. Λέει ο πρώτος: “Σε όλη μου την ζωή, ήμουν πιστός στον Θεό και ό,τι του ζητούσα, μετά από λίγο μου το έδινε. Ξεπέρασα άσχημες αρρώστιες, σπούδασα, παντρεύτηκα, απέκτησα παιδιά, έχτισα σπίτι, αγόρασα αυτοκίνητο… Γιατί λοιπόν τώρα νιώθω τόσο φόβο που θα πεθάνω;”
Και ο δεύτερος του απάντησε: “Σε όλη μου την ζωή, ήμουν πιστός στον Θεό και δεν του ζήτησα τίποτα άλλο παρά να μου επιτρέψει να προσεύχομαι για τους άλλους και να βοηθώ τους συνανθρώπους μου που είχαν ανάγκη. Κι εγώ αισθάνομαι φόβο που θα πεθάνω, επειδή όμως δεν πρόλαβα να βοηθήσω ακόμη περισσότερους.”
Συμπέρασμα: Η πίστη μας είναι όπως η επιταγή. Ας μην βιαζόμαστε να την εξαργυρώσουμε, ζητώντας από τον Θεό να μας δώσει σ΄αυτήν την Ζωή πρόσωπα και υλικά αγαθά στα οποία και θα προσκολληθούμε και τα οποία την ώρα του θανάτου μας δεν θα θέλουμε να αποχωριστούμε.
Ας διαφυλάξουμε καλύτερα την πίστη μας, βλέποντάς την ως ανταπόδοση για την είσοδό μας, στην μετέπειτα Ζωή, στον ουρανό.
Και ποια καλύτερη διαφύλαξη αυτής της επιταγής υπάρχει, από το να πολλαπλασιάζουμε καθημερινά την αξία της στην παρούσα Ζωή, διακονώντας τους άλλους ανθρώπους και προσευχόμενοι γι αυτούς!
Τα σχόλια είναι κλειστά.