Αγιολόγιο

- Είπα σε κάποιους γιατρούς που συζητούσαν για την αναισθησία που κάνουν στις εγχειρήσεις:

Όπως λοιπόν σύμφωνα με τη φύση του ο πηλός ξεραίνεται από τον ήλιο, ενώ το κερί κατά φύση μαλακώνει, έτσι και

Αυτή είναι σίγουρα μια ερώτηση που έχει κατά καιρούς περάσει από το μυαλό όλων μας, τη στιγμή που παρουσιάζονται διάφορα τμήματα Τιμίου Σταυρού.

Τον καιρό του Αγίου Σάββα, ήσαν στη Λαύρα του πολλοί και ενάρετοι μοναχοί.

«Θα κατοικήσω ανάμεσά τους και θα πορεύομαι μαζί τους. Θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου». (Β’ Κορ. 6, 16).

«Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν, Δέσποτα και την Αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν».

Κάπου στα 30 του, γνώρισε μία κοπέλα. Την γνώρισε μέσα από μια τυχαία παρέα, διαμέσου γνωστών αγνώστων. Η κοπέλα αυτή είχε κάτι το διαφορετικό, κάτι το «περίεργο». Του κίνησε το ενδιαφέρον.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί ο λόγος του αποστόλου Παύλου: «νυν δε και κλαίων λέγω, τους εχθρούς του σταυρού του Χριστού» (Φιλιπ. γ΄ 18).

Αν έμενε σ” εμάς αυτή η δουλειά, το τινάζαμε στον αέρα το Έθνος.

Διάβασε να δης τι λέει στην Προφητεία του Ιώβ, στο Ανάγνωσμα της Μεγάλης Πέμπτης.

Ψευτοζώ, χαζοχαίρομαι, προσποιούμαι τον πνευματικό άνθρωπο.

Αυτήν την φώτο την τράβηξα την Κυριακή 4-9-2016 όταν παρατήρησα ότι ο ξεραμένος ακάνθινος στέφανος έχει βλαστήσει...

Δεν μιλώ για τον άνθρωπο που έχει πόθο να πιστέψει, μα δεν μπορεί, με όλο που κατά βάθος πάντα η αιτία της απιστίας είναι η περηφάνεια, αυτή η οχιά, που κρύβεται τόσο επιτήδεια μέσα στον άνθρωπο, που δεν μπορεί να την καταλάβει.

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης (1991) εξομολόγησε κάποτε μία γερόντισσα και της έβαλε κανόνα νά μην κοινωνήσει για τρία χρόνια.

Όσοι ομιλούν περί Εκκλησίας χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψει τους Πατέρας δεν είναι ορθόδοξοι.