Ένας συγγενής του μοναχού Ευσέβιου, αφού διαπίστωσαν οι γιατροί μετά από εξετάσεις ότι πάσχει από καρκίνο βαριάς μορφής, τα παράτησε όλα και πήγε στο μοναστήρι του Aγίου Αντωνίου.
Ο Γέροντας, ξεριζωμένος από την βρεφική του ηλικία, και έχοντας ζήσει τη φρίκη του πολέμου και της Κατοχής, γνώριζε από την πείρα του ότι το να «διάγωμεν ήρεμον και ησύχιον βίον» είναι μεγάλη ευλογία.
Αυτή η εικόνα είναι δείγμα του αόρατου πνευματικού κόσμου. Δεν γνωρίζουμε γιατί επέτρεψε η Θεία Πρόνοια να έχουμε αυτή τη φανέρωση κατά τον Αγιασμό των Υδάτων στο λιμανάκι του Αγίου Σώστη στην Πεσσάδα τα Θεοφάνεια του 2008
Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά
Τι να κάνει, για να τον βοηθήσει; Μήπως θα πάρει καμιά πέτρα να τήνε ρίξει στον άνθρωπο και να τον αποτελειώσει; «Όχι, βέβαια!», θα πούμε. Κι όμως αυτό είναι δυνατόν να γίνει όταν δεν καταλαβαίνομε ότι ο άλλος που μας φέρεται άσχημα…
Το 1993 ο εφημέριος του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Λάρνακος, ο π. Παναγιώτης Ζάρος, του ζήτησε λαδάκι από το καντήλι του Γέροντα γιατί απο χρόνιο πρόβλημα υγείας είχε αιμορραγία.